Relato + Feliz Día de Galicia

¡Hola! Llevo ya algún tiempo publicando sólo reseñas y he pensado en variar un poco. Normalmente publico en castellano y hace bastante que no pongo nada en gallego, ya que muchos de mis seguidores no sois de Galicia.
Muchísimas veces escribo (lo que vienen a ser relatos) en gallego  y creo que si los tradujese no sería lo mismo, así que he decidido publicar una de las últimas cosas que escribí en su forma original. Os animo a leerlo, pero entiendo que se puede hacer algo pesado si no sois de aquí.

Esta entrada leva sobre unha semana en borrador porque estaba aínda pendente de editar, pero hoxe propúxeme rematala para poder publicala coincidindo co Día de Galicia. 

Na miña cabeza vive un home. É un home pequeniño, case invisible e que chegou para non marchar. Ninguén o sabe máis ca min. É silandeiro e calado, e a meirande parte do tempo nin sequera sei que está aí. Só me decato da súa presenza cando penso, cando traio certos recordos á miña mente ou cando me sinto máis feble. Entón sei que está porque o escoito chorar. Chora por min neses momentos nos que necesito mostrar enteireza, malia estar por dentro rota en pedazos. Son pedazos que cortan. Cortan e feren, e non sei se algunha vez acabarán por xuntarse.

De cando en vez penso no homiño. Imaxínoo sentado, sen poder saír do cuarto no que está e sen ninguén que lle faga compañía. Pasan as horas, os días e os meses. O tempo esvara sen que poidamos detelo, e o home segue aí, por se o necesito. Ás veces son demasiadas as ocasións nas que iso sucede, outras pasan meses sen que o precise. Nunca sei cando vai suceder, pero el sempre está aí, agardando para non deixarme caer.

Hai momentos nos que o home está tan desbordado que me vexo obrigada a axudalo. Neses intres agradezo todo o que fai por min, porque é cando realmente me dou conta do duro da súa labor. Quedo tan desfeita, tan exhausta e tan baleira, que cando me sosego non son nada, estou oca por dentro e só penso en cando era unha nena. Os nenos teñen esa dozura e esa inxenuidade que os fai impermeables a todo, e por iso teño envexa do eu cativo.

Falaba ao principio de traer recordos á mente. As persoas temos a capacidade de recordar. Lembramos momentos felices e revivímolos, sabemos o que fixemos onte, o que sucedeu o mes pasado ou hai varios anos. Pero non nos enganemos: recordar é unha arma moi perigosa. Porque tamén lembramos a persoas, momentos con esas persoas ou tamén cousas que prefeririamos non recordar. É aquí a onde quería chegar. Só quería lembrar que, malia o sorriso que poida debuxar na miña cara ou as palabras amables que poidan xurdir da miña boca, os feitos non se desvanecen, o dito nunca se borra. E sempre, sempre, permanece todo gardado. Porque aínda que ás veces prefira borralo todo, sei que non podo.

Unha cousa máis. Teño un corazón de ferro e tamén unha coiraza de aceiro. Os meus ollos son de alcatrán, impenetrables, e a miña alma agóchase entre as sombras. Toda eu son un armazón, pero aínda así teño feridas. Son feridas de guerra que conseguen superar todas as barreiras, que tardan en curar e nunca desaparecen. Tamén teño vendaxes, do tipo que comezan a fundir o ferro, o aceiro e a ver detrás dos meus ollos.

Penso que igual o máis complexo é entender de que vai, pero espero que vos gustase.

Bicos,